FIGURAS
DESFIGURADAS
Somos as
veas azuis, nunca nos detemos
Non me
comprendas, só atende:
A estraña
sensación de escoitar
abellas
zumbando
notar no
oído
o metal
derretido
o chumbo do
aire que afoga aos paxaros
a luz do
éter
por riba de
todos nós
Anxo da
morte
non terei a
sorte
de escoitar
o piano
por última
vez?
Ese valse do
todo e da nada
esa nada en
todo eu
Doen as
palabras que non saen
as que se
atascan
as que te
levan por malos sendeiros
Doe a luz
cando
tiveches os ollos pechados
tanto tempo
As mans á
cabeza
A boca
aberta
A mente
pechada
que pouco
fai falta
para que se
manifesten os sentidos
escandalizados
Dime musa,
de lingua de prata
cantas
cabezas crebaches xa
na busca e
na teima
de sopros de
inspiración?
Cada polgada
de vida
cando deixa
de ser tal
merece un
digno pranto
un enterro
formal con plañideiras
a herba
seca,a carne putrefacta
o vendaval
que cesou,o cristal roto
e o corazón
que se corrompeu.
Cada
estímulo,cada sensación
natureza
voraz,vivindo sen rumbo
deixa que os
instintos intuitivos
sigan o seu
curso
e nos
gobernen a todos
Reflexiona
se podes comprar
a conciencia
tranquila
o calor de
ti mesmo
a paixón por
existir
A cantas
pulsacións por minuto se paga iso?
Ningún comentario:
Publicar un comentario