''Memorias
dun billete de 100''
Considérome
moi valioso. Nos tempos que corren, conseguirme non é tarefa fácil.
Estiven en mans de múltiples persoas con estilos de vida totalmente
diferentes: millonarios avariciosos, ladróns de guante branco,
camareiras de estrada, indixentes afortunados, secretarias de
oficina... Moitas veces encontreime encerrado en lugares pechados e
escuros, sen a máis mínima claridade, sen o máis mínimo raio de
sol. Creo que a sociedade de hoxe en día está obsesionada con
posuír máis coma min, non entendo que as súas vidas se baseen niso.
Para intentar cambiar isto, e nun estado de absoluta frustración,
collo un misto, préndoo e deixo que a súa pequena chama roce o meu
corpo. Quéimome, desintégrome. Espero que este xesto faga pensar a
xente e tomar conciencia de que eu non vallo a pena, que hai cousas
moito máis importantes ca min. Ó final non son tan valioso como
pensaba.
''Reflexos''
Eu
e máis ti somos dúas almas xemelgas. Temos o mesmo modo de pensar,
as mesmas ideas en mente, os mesmos gustos, as mesmas crenzas, o
mesmo todo. E que ti, meu amor, es a persoa a quen sempre estiven
buscando, a miña media laranxa.
Quérote tanto... Aínda que, a dicir verdade, tanta mesmidade
cansa. É máis, estou farto de
falar sempre do mesmo, de facer sempre as mesmas cousas... Estaría
ben ter menos cousas en común, para variar. Que aburrido se me fai o
paso dos días contigo! Mira, síntoo moito, pero xa non quero seguir
con isto. Adeus, reflexo, espero que encontres a alguén mellor.
"Paso a paso"
Era
martes de inverno, frío e tedioso. Saín só polas rúas da cidade a
contemplar a fermosa Lúa e despexar a miña mente. Estaba farto de
pasarme o día na casa, tirado no sofá sen ter unha soa cousa que
facer ou algún obxectivo que cumprir. Pasear axúdabame a olvidarme
dos pensamentos que me facían a vida imposíbel cada día. De cativo
paseino mal e iso trouxo como consecuencia pasalo mal agora. ''Sigue
camiñando, vamos, non pares.'' -pensaba. Notei a presenza de alguén
detrás miña. Vin unha sombra que se acercaba con paso lixeiro. Non
me asustei, o que fixen foi darme a volta e esperar a que se acercara
de todo a min. Cando puiden velo ben, quedei pasmado. Pois o que vin
foi... Espertei ao día seguinte, que ledo me atopaba! Grazas por
cambiar o meu modo de ver a vida, sombra da esperanza.
