mércores, 11 de marzo de 2015

Obradoiro de excelencia con Daniel Landesa



Hoxe foi o turno de traballarmos con Daniel Landesa, quen nos fixo crear unha personaxe para traballar dende ela. Moi interesante. Tamén vimos fotografías e todo o que podemos imaxinar a partir da súa visión. Unha historia real e outra fantástica para cada unha delas.

Daniel Landesa deulles unha Ficha de personaxe para cubrir cos seguintes datos:
Nome/alcume
Tipo de personaxe
Data de nacemento
IDade
Sexo
Lugar de nacemento
Lugar onde vive
Aparencia
Altura
Pelo
Carácter
Tres virtudes ou talentos
Tres defectos ou carencias
Afeccións
Medos, fobias, manías
Soños e obxectivos
Profesión / Estudos
Familia
Outra relacións
LEma persoal
Notas e observacións

E logo unha Ficha de exercicio coas, entre outras, seguintes instrucións:
1.- Descrición do exercicio
Para facer este exercicio imos empregar o personaxe co que creamos a ficha previa. Ao chegar á casa encontra na porta unha caixa perfectamente embalada. Quen a deixou aí? Por que? Que hai dentro? Que pasará despois?
Anota cinco posibles respostas para explicar que hai dentro desa caixa. Non te preocupes se as respostas son disparatadas ou sen sentido.

2.- Despois escolle a resposta que máis che gustou e tenta escribir unha historia breve.

Adrián Buján:
Dniepratrousk sae da mocisaría e sobe ao seu Lamberghini e vaise cara á súa casa. Cando chega e ve que hai unha caixa o primeiro que fai é abrila e dentro atópase unha mensaxe. Cando a le ve que pon que foi secuestrada por unha banda de ladróns e agora ten que rescatalo.

Carla Varela Areán:
Unha rara sensación invadiume por dentro, cando me comunicaron ese asomboros suceso. Ese carnívoro nunca repetiu a mesma presa, así que fun investigar, aínda que toda loucura trae unha consecuencia. Fun durmir e ao espertar ese admirable depredador estaba inmóbil fronte aos meus ollos.

Lucía Novoa Fraiz:
L: o lagarto andaba polas rúas de Nova Iorque
U: estaba untado en manteiga cando chegou a moza
C:  o cantante de rock era moi coñecido en toda a granxa
Í: fala o inglés con moito swag
A: o señor estaba tan amargado que se suicidou.

Pablo González López:
Ramón é un gran atleta. Saíu da súa casa para ir correr. Xa á noite, regresu. Ao abrir a porta atopouse cunha caixa misteriosa. Era moi grande, case da súa altura. Despois de pensalo moitas veces, abre a caixa. Dentro hai outra caixa; área e dentro vole a haber outra. Segue abrindo e abrindo caixas; despois de estar tanto tempo abrindo caixas, abre a última e non hai nada nela.  Marchou para a cama moi irritado.

Brais González Blanco:
B   R   A     I    S
O  A    B     M  E
R  T    E      B  V
R  A    L     E   I
A        L     C   L
C        A     I    L
H               L    A
O
-Cando volveu, estaba borracho
-Limpando a cociña, matei unha rata
-O outro día, unha abella picou a un calvo
-Raioume o coche co maletín, será imbécil!
-Fun de vacacións a Sevilla
Cando foi de vacacións a Sevilla observou unha abella que picara a un calvo; despois de martar unha rata na cociña estaba borracho e raioume o coche co maletín. Será imbécil!

Lucía Lalín Pérez:
L  U  C     I    A
E  V  A    N   N
N  A  B    U   O
D  S   E    S    R
A       Z    U    A
          A    A    K
                 L
A lenda do rapaz foi certa ata o último momento.
As persoas teñen corazón, as uvas pebidas.
Perdeu a cabez cando a veu vir con aquela mirada
Inusual é a beleza no interior, xa que exterior é moi común
O anorak é vermello, polo que disimulaba as súas meixelas.

Iria Lareu Coego:
Cando Lucrecia Caracel, máis coñecida como Lu, chegou á casa encontrou unha caixa, de aspecto normal, pero había unha tarxeta que poñía: "De papá, para osito".
Lu botouse a chorar, o seu pai levaba anos morto, porén era o único que a chamaba así.

Ainhize Sixto Sánchez:
.- Un xoguete da súa infancia que perdera
.- Un billete de viaxe a Madrid para gravar un disco
.- O seu pai que desparecera nunha feira
.- Unhas zapatillas dos anos 80
.- Unha perruca

mércores, 4 de marzo de 2015

Novo curso, novo obradoiro de excelencia



DEbido ao éxito do curso pasado, este curso comezamos os obradoiros de excelencia con Francisco Castro, que sabe sen dúbida crear un clima distentido e traballar a gusto resulta ben doado.

Algunhas das cousas que escribiron neste día:

Iker González:
Que pasaría se puidese voar?
Un mundo cadrado, rodeado dunha cúpula. Todos están atrapados, ninguén pode saír. É o fin desta xente e a fin da humanidade, pode que o Doutor Casperiano os salve. Tendo en conta que é un xenio coas pócemas pode que isto non acabe, que a xente poida gozar. El é o salvador. A apócema definitiva está aquí, o antídoto voador para os humanos. Grazas a isto pode que todos poidamos levantar a cúpula para ter liberdade. E así dixeron eles igual o conseguisen.

Zaira Míguez López:
Querida profe: O meu fillo hoxe non leva os deberes feitos xa que onte á tarde unha forza misteriosa atraeuno a un monte onde foi ataado por uns lobos que estaban dispostos a devoralo sen compaixón, pero nese momento un estraño animal de identidade descoñeida salvou o rapaz das súas garras e achegouno á casa e fuxiu. O cativo estivo indisposto xa que viviu un trauma polo sucedido. Descultpas e saúdos.

Lara Verde Iglesias:
Galleta do meu amor: Obsérvote, síntote, cheiro o teu olor a chocolate que entra polo meu nariz como o frescor de primavera pera algo  máis azucrado, mentres a miña boca era un río que agardaba pola súa barca. 
Conseguino, xa es miña, por fin te alcanzo, douche o primeiro bocado e noto como te empapas nos meus beizos e chegas á miña boca onde te desfás en pequenas virutas que os meus coitelos te van desfacendo pouco a pouco pero con moito cariño e sentimento; axiña chega o río turbulento que te arrastra ao meu interior e onde unha viruta pequena chega ao meu corazón onde sentirei sempre o teu amor.

Silvia Souto Froján:
Tecer o teu corazón cada mañá

José Silva Barros:
Que pasaría se o sol se apagase?
Hoxe mentres comía, vin no telexornal que a luz do sol se ía apagar. Se iso ocorre, imos morrer, e todo se acabará. Din que vai suceder en oitenta anos, a min preocúpame porque as seguintes xeracións van sufir. Que pasará despois da explosión do planeta? Non o saberei nunca, vou viivir a vida o mellor que poida e espero que todo isto sexa unha broma do telexornal.

Jesús Calviño Ruiz:
Que pasaría se as árbores comezasen a camiñar?
Un día calquera no bosque. Picnics de familias felices domingueiras no céspede, engulindo bocatas, e nenos xogando ao escondite e ao pilla-pilla.
De súpeto, unha claridade cegadora. Aterra un obxecto semellante a unha laranxa. Sen esperalo, estoupa. Desaparece a claridade. Aparentemente non pasou nada. Ao día seguinte, portadas de xornais e telexornais. Exércitos de árbores andantes camiñando dun lugar a outro. Lugares eros cheos de árbores e bosques baldeiros. Aberracións arbóreas e caos cidadadán. Pánico. Terror. Descontrol total da situación.
Solucións varias. Unha delas, amarralas con cordas á terra para que non se movan e volvan ser coma antes. Pero non se acepta. A xente asimílao como algo natural e ninguén se estraña. Incluso se poden ver paseando amigablemente on anciáns.

Iker González:
 Prezado profesor: O meu fillo está no arco iris. Marchou en busca del e dende onte non regresou. Dixo que viría tan pronto puidese. Estiven moi preocupada ata que hoxe fun levarlle a roupa limpa recén saída da lavadora e estaba na cama durmindo.

Ana Santalla Garrido:
Prezada profesora: A miña filla Laura non puido facer hoxe os deberes debido a que explou unha bomba moi contaxiosa na casa dos seus avós e xusto quedoulle o traballo alí mentres foramos dar un paseo e o recindo quedou clausurado. Pero asegúrolle que cando volvamos á normalidade traeralle o traballo.

Adrián Buján Vázquez:
Galleta do meu amor: Meu amor, cando ti non está preto de min, morro, morro sen terte ao meu lado. Boto de menos o teu recendo as mañás no recreo, cando baixaban todos eu esperaba arriba para comerte só, sen ter que quedar ningún pedaciño de ti a ninguén. O teu sabor a chocolate facíame estar no ceo, con esa textura tan perfecta. Fálame pronto, unha aperta.

Iria Lareu:
Que pasaría se te convertises en lagarto?: Hoxe á mañá pasoume algo moi raro, estaba limpando a casa e de súpeto convertinme en lagarto! Por se iso non era o colmo, saín á rúa e vin oitísimos animais iguais a min, en parte sentinme moi aliviado, polo tema de non chamar a atención. Estaba concentrada nos meus pensamentos cando oín berrar "Maruxa, Maruxa"; recoñecino deseguida, era Xoán, nin coa forma de lagarto se lle deixaban de notar tanto as orellas.

Pablo González López:
Cando te vin, o meu corazón namorou.

Alba Roqueiro Galego:
Non respiro, só tomo aire por ti.

Lucía Lalín Pérez:
Querido profesor: O meu fillo Pedro non levou os deberes feitos porque xusto onte ás catro da tarde doíalle o cu, entón levámolo ao médico e alí díxonos que debiamos operalo esa mesma tarde porque o buraco estábaselle a pechar. Polo motivo anterior non foi capaz de facer o traballo que vostede lle enviou a pasada mañá.

domingo, 1 de marzo de 2015

A poesía de Mariña

Aínda que cambiei de centro, a miña Mariña segue a ser a miña Mariña e eu sigo a presumir dela. Estes son os últimos poemas que me deu a coñecer para enviar ao concurso "Mª Vitoria Taboada". EStou segura que vai gañalo:


I.
Na gaiola de xoaniñas,
chámanlle infancia
unha pechadura impenetrable
protexe os ollos do meniño
de tornarse vermellos e salgados
pola verdade.
No recinto ateigado de portas
chámanlle xuventude
xurdiu a chave
deixou a criatura ceiba
indefensa
mordeuse até quedar en carne viva.
Que organismo ousará xurdir
nesta estepa seca
na que pretendemos construír
un camiño de rosas
que murchan?
Onde non hai máis ca calafríos
na nada.
Estatuas de marfil
e cairos de algodón
que enganan.

II.
Alma difusa
orquestra cadáver
Páxinas molladas
con demasiados borranchos
Coma cristal de botella
rota pola carraxe
o líquido derrámase
repta polo chan
chega aos sumidoiros
descansa na podredume.
Namoraches
do teu propio monstro
Creaches
o teu propio libreto
Neste teatro dos voraces
ten máis liñas ca o resto
Mentres ti, primadonna
te preguntas
cando vai estar lista
a túa máscara impasible.
Medras nun vertedoiro
de emocións
que tratas de afogar
coa almofada.
Descansa, miña rula,
a ver se a noite che leva as ambicións
e che trae vicios.

III.
Coma árbores
coas raíces traballando na busca de auga
coas ramas decidindo por onde agromar
co froito que xorde
cando te alimentas de luz allea
coas follas que te enchen
cobren
afogan.
Por iso agora es tinta
mergúllaste en augas que non che pertencen
e ao volverte líquido mutaches en mar.
Non tes que facer nada
só existir e ser eterno
mentres te habitan as sereas
cantándoche as túas eivas
es a vida por onde non corre o tempo.
Non corre
porque tropeza.
Chóveche no corazón
e na cabeza
supuras
cores que non existen
murmuras.
No mundo das fantasías
quero quedar
onde as nubes son moi altas
e camiño descalza
onde non preciso valor.
E se Deus está a observarme
sácolle a lingua.