Ao dar a iniciativa de realizar un
texto sobre a violencia de xénero, pasáronseme pola cabeza unha chea de
maneiras, de dar comezo.
Quizais, a mellor forma fose
posicionándome na pel dalgunha das vítimas que sofre a miúdo; das que, a maioría
delas, non son capaces de seguiren vivas. Podería escoller entre millóns de
casos e con diversidade de elección: mulleres torturadas, mutiladas,
menosprezadas, violadas, apedreadas,
infravaloradas, castigadas, forzadas, humilladas...
Tamén podería optar por posicionarme
na pel dos nenos e nenas que sofren asemade estas consecuencias habitualmente,
millóns deles.
Outra maneira, sería aportando cifras
numéricas e, a súa vez, impactantes. En España, a media de mulleres asasinadas
é de 81 por ano, chegádonse a alcanzar
incluso 90 vítimas.
Ocorréseme tamén nomear as leis, que
protexen ás vítimas da violencia, como son o artigo 153, 620 e outros que
seguen cambiando a medida que avanza a sociedade.
Chegados a este punto, doume conta de
que todo isto do que levo falado é un grave problema do que, todos, dunha
maneira ou de outra, estamos informados. Sexa na prensa, radio... Todos escoitamos
os datos, coñecémolos, sabemos que existen leis que nos protexen, ou iso din...
Pero sabemos realmente cal é o problema e onde radica? Creo que non, pois do
contrario isto xa tería unha solución fundada e establecida.
Violencia de xénero, de verdade
podemos chamarlle dese xeito? Ao longo da miña vida tiven a sorte de participar
en varias charlas acerca deste tema, nas que pretendían concienciarnos da
seriedade do asunto. Despois de matinar e ordenar as miñas ideas, a conclusión
que saquei en numerosas ocasións foi a seguinte: violencia doméstica, violencia
intrafamiliar, violencia de xénero, violencia contra as mulleres, violencia
familiar, violencia de parella, discriminación por razóns de sexo; moitos
termos cun campo semántico semellante, non si? Para min, a palabra clave que
engloba os termos citados anteriormente é o machismo e como causa disto,
a violencia machista, que é a nai das anteriores.
Se nos paramos a pensar, é o machismo
o que deu lugar a estes grandes problemas, aos que se está enfrontando a
sociedade.
Ata onde se estende este problema? De
onde provén? Aí é onde se atopa todo o negror do asunto. Desgraciadamente,
convivimos no machismo, nacemos con el, sometidos a el.
Dende moi pequen@s a educación que
recibimos é, polo xeral, a inadecuada.
Incluso nos xoguetes, o machismo está
presente dunha forma desmesurada. Á rapaza atribúenselle abxectos relacionados
co fogar; mentres que ó rapaz optamos por mercarlle camións, construcións...
obxectos que conlevan ao traballo fóra da casa e a gran escala. Mesmo nos
contos de Disney, nas películas para adolescentes, nas series ou programas de
televisión, por non falar da publicidade... en todos estes medios atopamos
claro indicios de machismo.
É algo novo? De hai só uns anos? Non,
o machismo leva connosco dende principios dos tempos. Porque ao longo da nosa
historia foron coñecidos multitude de científicos, matemáticos, filósofos,
inventores... onde se atopaban as mulleres naquel momento? Porque, a pesar de
seren homes quen ocupa os altos cargos na actualidade son maioría, as mulleres
que ocupan prazas en universidades, bacharelato, academias... Como é que os
datos non concordan?
Despois de ter claro o noso problema hai
que procurar dar pé a solucións. Trátase de algo fácil? Evidentemente, non.
Hai algo no que quero ser taxante. Non
se pode non ser machista nin feminista a un tempo.
O feminismo -non pode haber mente que
critique este movemento- é un movemento
que, para aqueles que non o saiban, promove única e exclusivamente, a
igualdade. Ao contrario que o machismo, que intenta promover a supremacía do xénero masculino sobre o
feminino. Este movemento, tanto político, como cultural, como social, é algo
moi serio, valente e rigoroso no que todos e todas deberiamos participar e que
xa non debería ser necesario na sociedade senón lóxico.
É o xénero o produtor da violencia. As
normas de masculinidade e feminidade, tal e como as coñecemos, producen
violencia. Unha violencia que unicamente poderá ser erradicada no día en que
estas dúas categorías tan diferenciadas nestes momentos, home- muller, se
distribúan unicamente non en iguais, senón no mesmo: PERSOAS.
Ningún comentario:
Publicar un comentario