Érase unha vez unha rapaciña, que vivía
no medio do monte chamada Carapuchiña. A súa avoa vivía máis alá do bosque e
eu, o lobo do bosque, vixiaba cada día que lle ía levar a comida a súa avoa.
Sempre me chamaba a atención porque ía
cunha carapucha vermella, cantando moi leda. Un día decidín seguila ata a casa
da súa avoa e cando ela marchou eu entrei, vin a avoa deitada na cama, boteime
enriba dela e comina. Ao outro día, disfraceime de avoa, metinme na cama e
chegou a rapariga; viume algo raro e díxome:
- -Avoíña, que ollos mais grandes tes.
- - Son para verte mellor.
- - Que orellas mais grandes tes.
- -Son para oírte mellor.
- -Que boca mais grande tes (a rapaza asustada).
- -É para comerte mellor.
E mentres eu estaba todo contento pasou o
cazador, escoitounos berrar e entrou, e veume coa barriga tan chea que xa
imaxinaba o que pasara, colleu a escopeta e pegoume dous tiros.
Cando aínda non perecera, escoitei como dicían que me ían abrir
a barriga e sacarme a avoa e a rapaza, decidindo deixarme morrer. Pechei os
ollos e acabóuseme a felicidade do empacho.
Ningún comentario:
Publicar un comentario